Post by ingemvdylan on May 4, 2006 20:21:41 GMT 1
Vaak heb ik het idee dat borstvoeding vaak de schuld krijgt van dingen die “mis” gaan. Niet doorslapen, veel huilen enz. Uit mijn verhaal blijkt denk ik wel dat je soms misschien ook even verder moet kijken omdat het daar niet perse aan hoeft te liggen. Ik hoop dat er iemand is die wat heeft aan mijn verhaal. Als is het er maar eentje dan ben ik al heel blij. Sorry dat het nogal lang is geworden maar moest het echt even kwijt ;D
Tijdens mijn zwangerschap besloot ik borstvoeding proberen te gaan geven. Met nadruk op proberen want ik vond het doodeng. Soms bijna enger dan de bevalling!
De bevalling dat is iets dat je gewoon moet doorstaan, borstvoeding is iets waar je mee kunt stoppen en ik wilde het graag in ieder geval drie maanden gaan doen. Kolven wilde ik niet aan beginnen, dat leek me zo’n gedoe.
Ik was vooral bang dat het heel erg zeer zou doen en dat ik daarom zou stoppen. Mocht het toch lukken leek het me niets om te gaan kolven enzo als ik weer aan het werk zou zijn. Al dat gedoe...
Verder had ik me niet heel goed voorbereid. Ik had wel dingen gelezen maar ik dacht dat het allemaal wel goed zou komen en ik goed begeleidt zou worden door de kraamverzorgende.
Helaas moest ik in het zkh bevallen door zwangerschapsvergiftiging. De eerste keer dat Dylan werd aangelegd vond ik niet eens heel erg pijn doen.
Na 1 dag begon het echter steeds meer pijn te doen en ik begon steeds onzekerder te worden. Toen kwamen de kraamtranen. Ik had toen echt even de behoefte aan iemand die me even een steuntje in de rug zou geven. Dus stortte ik m’n hart uit bij een verpleegster. Haar reactie “Als je het niet leuk vindt moet je het niet doen hoor dan moet je er gewoon mee stoppen.” Maar dat wilde ik niet. Ik wilde het nog niet opgeven. Flesvoeding kan ik altijd nog kopen maar borstvoeding kan op raken of stoppen.
Uiteindelijk heeft ze me een tepelhoedje gebracht. Die nacht had ik een andere verpleegster die echt niet leuk was. Als ik belde omdat Dylan voeding moest hebben verschoonde ze zijn luier, legde hem bij me neer en liep weg met de woorden “bel maar over een kwartier dan leggen we hem aan de andere borst”. Ze hielp me bijna niet met aanleggen. De andere verpleegster legden hem juist steeds aan maar vertelde niet wat ze deden waardoor ik nog niet goed wist hoe het moest. Na 3 voedingen riep ze heel enthousiast “Gaat goed hè!? Met het tepelhoedje”. Terwijl het me nog hartstikke zeer deed! Ze vroeg mij helemaal niet hoe het ging!
’s Middags had ik een leuke verpleegster waarbij ik m’n verhaal nogmaals heb gedaan, zij heeft geprobeerd nog contact op te nemen met een lactatiedeskundige maar die heb ik helaas niet meer gezien. Toen heb ik gevraagd om een kolfapparaat. Ik wilde het in ieder geval volhouden tot ik thuis was maar zag het niet meer zitten om zelf nog live te geven. Het kolven ging als een speer. De eerste keer kolfde ik 40cc en dat bleef in hard tempo oplopen. In eerste instantie gaven we de voeding in een cupje maar al snel gaf ik het hem zelf ook in een flesje. Ik had bedacht om dat thuis ook maar zo te gaan doen.
Godzijdank mochten we een dag later naar huis. De kraamverzorgster was een vrouw van 52 jaar die 4 kinderen had waarvan ze er 3 borstvoeding had gegeven. Iemand met ervaring dus! Zij was zoals ze het zelf zei “niet anti flesvoeding, wel pro borstvoeding”. Net als mij eigenlijk. De hele dag hebben we gesproken over borstvoeding. In eerste instantie ben ik nog gaan kolven en zij gaf dat in een cupje. Heel voorzichtig hebben we hem toch nog een keer aangelegd. Ze had goede ontspanningstips, zoals dat je een beetje rond moet gaan zitten. Kussen onder je knieën, schouders laten zakken. En rustig ademen. Voordat we Dylan aanlegde kolfde ik eerst even zodat m’n tepel vast goed naar buiten stond. Zij betrok mijn vriend er ook heel erg in waardoor hij mij goed kon helpen. En me ook de nodige steun kon bieden. Ook moest hij foto’s maken van mij terwijl ik Dylan voedde zodat ik zelf kon zien hoe mooi het er uit zag en waar ik het voor deed.
Die avond en nacht toen de kraamverzorgster weg was zou mijn vriend Dylan voeden met een cupje en dan zouden we morgen weer live proberen.
Het was alleen zo’n gedoe met dat cupje dat ik het lullig vond. Dus we hebben hem toch maar gewoon aangelegd steeds. De dagen verstreken en langzaam aan begon ik weer meer zelfvertrouwen te krijgen. Dylan groeide in ieder geval ontzettend goed. Dat gaf me een enorme ego boost.
Na 4 weken werd Dylan steeds onrustiger. Ik zat op 13 á 14 voedingen op een dag! En ik werd gillend gek! Er waren avonden dat hij maar bleef vragen om voeding. En ik wist gewoon zeker dat ik genoeg had maar het leek alsof de regeldagen gewoon maar niet over gingen! Het is een paar keer gebeurd dat ik op voedingen van een uur zat.
Toen dat zich ook ging verplaatsen naar de nachten heb ik het CB gebeld.
Daar zeiden ze dat ik Dylan niet vaker dan 1 keer in de 2 uur mocht voeden omdat hij zich nu aanwende om steeds kleine beetjes te drinken en daardoor wel steeds honger bleef houden.
Hij sliep meteen weer beter ’s nachts maar overdag was het nog steeds een drama en probeerde ik steeds een huilend, hongerig kind zoet te houden.
Mensen bleven ook maar vragen of ik niet gewoon een tekort aan voeding had maar ik wist gewoon zeker dat het daar niet aan lag. Hij bleef ook als kool groeien.
Na 2 weken ben ik hem gewoon weer op verzoek gaan voeden (want dat is toch beter voor de productie). Dit ging even iets beter maar al snel was hij weer de nachten op. Dylan lag overdag altijd in de box (want dan kon hij aan de geluiden en aan ons wennen) en ik had toch het id dat dat niet goed was. Ik ben hem toen overdag in bed gaan leggen, en opeens sliep hij ’s middags drie uur achter elkaar!
Ik ben toen verder gaan zoeken op internet en herinnerde me dat op het zwangerschapsprikbord iemand was die ook een baby had gehad die veel huilde. Zij had toen een advies van een babyconsulente daar geplaatst toen ik nog zwanger was. Ik heb het toen gekopieërd en in word opgeslagen op m’n pc (zo van “misschien heb ik er ooit nog wat aan”). Ik ben dat gaan lezen. Daar werd gesproken over de ouderwetse drie R’s. Rust, Regelmaat en Reinheid. Zij kreeg het advies om een week lang met haar zoontje thuis te blijven, alles iedere dag, iedere keer in precies dezelfde volgorde te doen ( slapen, wakker worden, luier verschonen, voeden, samen spelen, in de box spelen, slapen enz. ). En hem absoluut niet in de box laten slapen. Box is voor spelen, bed is voor slapen. Het was ook heel belangrijk om hem wakker in bed te leggen. Daarnaast moest ze hem ook de tijd gunnen om in slaap te kunnen vallen. Huilen is ook een manier van indrukken verwerken dus mag je hem best een half uur laten huilen. Ik ben met deze moeder gaan mailen en ik ben het ook gaan uitproberen want ik had echt het gevoel dat dit de oplossing zou zijn. Ook heb ik nog een boek aangeschaft over dit onderwerp.
Na 4 dagen ging er een knop om bij Dylan. Het is toen een paar dagen heel goed gegaan maar daarna kreeg hij een terugval. Deze terugval heeft zeker twee weken geduurd en ik begon weer helemaal wanhopig te worden. Maar opeens was er een dag zonder veel huilen, en toen nog 1, en nog 1. En langzaam aan zakten het aantal voedingen per dag. En de voedingen duurde nu steeds 20 minuten, en dat werd op een gegeven moment zelfs 10 minuten per keer. Hij was opeens zo tevreden. Op het begin kon hij niet langer dan een half uur tussen de voedingen door wakker zijn incl. voeding!!! Ik vond dat heel moeilijk want er bleef geen tijd over om met hem te knuffelen enzo. Voor mijn gevoel lag hij alleen maar in bed. Maar hij gaf steeds weer aan moe te zijn en daar moet je gewoon aan toe geven dan. De tijd dat hij wakker was kon hij zich wel beter concentreren en had ik wel het gevoel dat ik beter contact kon maken met hem. Ik was verbaasd hoeveel een baby eigenlijk kan slapen en vond het heel zielig dat hij die eerste weken zoveel wakker is geweest en zoveel indrukken heeft opgedaan die hij eigenlijk niet goed kon verwerken.
Toen begon ik het borstvoeden ook leuker te vinden, de pijn werd minder. En eindelijk begon ik het ook echt bijzonder te vinden dat ik dit mijn kindje kon bieden.
Toch bleven er iedere dag dingetjes waardoor ik dagelijks heb gedacht van “ik kap ermee”. Maar toch dacht ik dan weer steeds “ach ik kijk het nog wel een dagje aan, eigenlijk viel het gister ook best mee allemaal”.
Toen Dylan twee en een halve maand was had ik het gehad. We zouden naar het CB gaan en ik wilde nog 1 keer praten over de probleempjes die ik toen had met het borstvoeden ( weet nu niet eens meer wat die waren zo vreselijk waren ze blijkbaar niet
). Maar eigenlijk wilde ik gewoon gaan afbouwen.
Daar kreeg ik echter het advies om de bv vol te houden tot 6 maanden omdat Dylan eczeem heeft. Er ging een knop in in m’n hoofd toen. Ach, Dylan was toch bijna 3 maanden dus ik zat al bijna op de helft. Ik moest dan wel gaan kolven op m’n werk maar dat zag ik maar als een paar extra pauzes op een dag.
Sindsdien geniet ik met volle teugen van het borstvoeding geven en opeens deed het ook geen pijn meer. Ik ben nu weer bijna twee maanden aan het werk en het kolven gaat ook heel goed. Het is ook helemaal niet zo’n gedoe als dat ik eerst dacht. Al vindt ik het kolven niet veel aan. Dylan drinkt nu 200cc per voeding. Hij krijgt 2 of 3 flesjes als ik aan het werk ben dat verschilt per dag. Ik kolf nu ongeveer 500cc op een dag. Soms moet ik m’n vriezervoorraad aanspreken maar wat ik op donderdag kolf (ben op vrijdag vrij) stop ik weer in de vriezer en kolf dan weer in het weekend voor de maandag. Het lijkt wel een heel gedoe allemaal maar het valt echt reuze mee, eigenlijk denk ik er niet bij na en doe ik het gewoon allemaal. Dylan slaapt ook lekker de nachten door. Dit doet hij sinds hij 3 maanden was daarna is het nog maar 2 keer voorgekomen dat hij ’s nachts wakker werd van een voeding.
Ik vindt het heerlijk nu om bij de voeding van 19.00 uur lekker met Dylan in bed te gaan liggen en hem te voeden. Dat is echt even de ons tijd na m’n werk. Vaak duurt die voeding ook wat langer maar dat maakt me niets uit. Nog 5 weken en dan gaan we bijvoeden. De bv ga ik dan afbouwen tot ’s ochtends en ’s avonds. Overdag hoef ik dan niet meer te kolven en dat is wel lekker. Ondanks dat ik dan m’n extra pauzes kwijt ben 
. Maar het geeft me ook een beetje een verdrietig gevoel. Het voelt alsof ik hem wat los moet gaan laten en dat valt me zwaarder dan ik eerst had gedacht. Hopelijk gaat lukt het om hem nog twee keer op een dag live te voeden. Dit wil ik dan nog zo lang mogelijk blijven doen, totdat 1 van ons het zat is.
Tijdens mijn zwangerschap besloot ik borstvoeding proberen te gaan geven. Met nadruk op proberen want ik vond het doodeng. Soms bijna enger dan de bevalling!
De bevalling dat is iets dat je gewoon moet doorstaan, borstvoeding is iets waar je mee kunt stoppen en ik wilde het graag in ieder geval drie maanden gaan doen. Kolven wilde ik niet aan beginnen, dat leek me zo’n gedoe.
Ik was vooral bang dat het heel erg zeer zou doen en dat ik daarom zou stoppen. Mocht het toch lukken leek het me niets om te gaan kolven enzo als ik weer aan het werk zou zijn. Al dat gedoe...
Verder had ik me niet heel goed voorbereid. Ik had wel dingen gelezen maar ik dacht dat het allemaal wel goed zou komen en ik goed begeleidt zou worden door de kraamverzorgende.
Helaas moest ik in het zkh bevallen door zwangerschapsvergiftiging. De eerste keer dat Dylan werd aangelegd vond ik niet eens heel erg pijn doen.
Na 1 dag begon het echter steeds meer pijn te doen en ik begon steeds onzekerder te worden. Toen kwamen de kraamtranen. Ik had toen echt even de behoefte aan iemand die me even een steuntje in de rug zou geven. Dus stortte ik m’n hart uit bij een verpleegster. Haar reactie “Als je het niet leuk vindt moet je het niet doen hoor dan moet je er gewoon mee stoppen.” Maar dat wilde ik niet. Ik wilde het nog niet opgeven. Flesvoeding kan ik altijd nog kopen maar borstvoeding kan op raken of stoppen.
Uiteindelijk heeft ze me een tepelhoedje gebracht. Die nacht had ik een andere verpleegster die echt niet leuk was. Als ik belde omdat Dylan voeding moest hebben verschoonde ze zijn luier, legde hem bij me neer en liep weg met de woorden “bel maar over een kwartier dan leggen we hem aan de andere borst”. Ze hielp me bijna niet met aanleggen. De andere verpleegster legden hem juist steeds aan maar vertelde niet wat ze deden waardoor ik nog niet goed wist hoe het moest. Na 3 voedingen riep ze heel enthousiast “Gaat goed hè!? Met het tepelhoedje”. Terwijl het me nog hartstikke zeer deed! Ze vroeg mij helemaal niet hoe het ging!
’s Middags had ik een leuke verpleegster waarbij ik m’n verhaal nogmaals heb gedaan, zij heeft geprobeerd nog contact op te nemen met een lactatiedeskundige maar die heb ik helaas niet meer gezien. Toen heb ik gevraagd om een kolfapparaat. Ik wilde het in ieder geval volhouden tot ik thuis was maar zag het niet meer zitten om zelf nog live te geven. Het kolven ging als een speer. De eerste keer kolfde ik 40cc en dat bleef in hard tempo oplopen. In eerste instantie gaven we de voeding in een cupje maar al snel gaf ik het hem zelf ook in een flesje. Ik had bedacht om dat thuis ook maar zo te gaan doen.
Godzijdank mochten we een dag later naar huis. De kraamverzorgster was een vrouw van 52 jaar die 4 kinderen had waarvan ze er 3 borstvoeding had gegeven. Iemand met ervaring dus! Zij was zoals ze het zelf zei “niet anti flesvoeding, wel pro borstvoeding”. Net als mij eigenlijk. De hele dag hebben we gesproken over borstvoeding. In eerste instantie ben ik nog gaan kolven en zij gaf dat in een cupje. Heel voorzichtig hebben we hem toch nog een keer aangelegd. Ze had goede ontspanningstips, zoals dat je een beetje rond moet gaan zitten. Kussen onder je knieën, schouders laten zakken. En rustig ademen. Voordat we Dylan aanlegde kolfde ik eerst even zodat m’n tepel vast goed naar buiten stond. Zij betrok mijn vriend er ook heel erg in waardoor hij mij goed kon helpen. En me ook de nodige steun kon bieden. Ook moest hij foto’s maken van mij terwijl ik Dylan voedde zodat ik zelf kon zien hoe mooi het er uit zag en waar ik het voor deed.
Die avond en nacht toen de kraamverzorgster weg was zou mijn vriend Dylan voeden met een cupje en dan zouden we morgen weer live proberen.
Het was alleen zo’n gedoe met dat cupje dat ik het lullig vond. Dus we hebben hem toch maar gewoon aangelegd steeds. De dagen verstreken en langzaam aan begon ik weer meer zelfvertrouwen te krijgen. Dylan groeide in ieder geval ontzettend goed. Dat gaf me een enorme ego boost.
Na 4 weken werd Dylan steeds onrustiger. Ik zat op 13 á 14 voedingen op een dag! En ik werd gillend gek! Er waren avonden dat hij maar bleef vragen om voeding. En ik wist gewoon zeker dat ik genoeg had maar het leek alsof de regeldagen gewoon maar niet over gingen! Het is een paar keer gebeurd dat ik op voedingen van een uur zat.
Toen dat zich ook ging verplaatsen naar de nachten heb ik het CB gebeld.
Daar zeiden ze dat ik Dylan niet vaker dan 1 keer in de 2 uur mocht voeden omdat hij zich nu aanwende om steeds kleine beetjes te drinken en daardoor wel steeds honger bleef houden.
Hij sliep meteen weer beter ’s nachts maar overdag was het nog steeds een drama en probeerde ik steeds een huilend, hongerig kind zoet te houden.
Mensen bleven ook maar vragen of ik niet gewoon een tekort aan voeding had maar ik wist gewoon zeker dat het daar niet aan lag. Hij bleef ook als kool groeien.
Na 2 weken ben ik hem gewoon weer op verzoek gaan voeden (want dat is toch beter voor de productie). Dit ging even iets beter maar al snel was hij weer de nachten op. Dylan lag overdag altijd in de box (want dan kon hij aan de geluiden en aan ons wennen) en ik had toch het id dat dat niet goed was. Ik ben hem toen overdag in bed gaan leggen, en opeens sliep hij ’s middags drie uur achter elkaar!
Ik ben toen verder gaan zoeken op internet en herinnerde me dat op het zwangerschapsprikbord iemand was die ook een baby had gehad die veel huilde. Zij had toen een advies van een babyconsulente daar geplaatst toen ik nog zwanger was. Ik heb het toen gekopieërd en in word opgeslagen op m’n pc (zo van “misschien heb ik er ooit nog wat aan”). Ik ben dat gaan lezen. Daar werd gesproken over de ouderwetse drie R’s. Rust, Regelmaat en Reinheid. Zij kreeg het advies om een week lang met haar zoontje thuis te blijven, alles iedere dag, iedere keer in precies dezelfde volgorde te doen ( slapen, wakker worden, luier verschonen, voeden, samen spelen, in de box spelen, slapen enz. ). En hem absoluut niet in de box laten slapen. Box is voor spelen, bed is voor slapen. Het was ook heel belangrijk om hem wakker in bed te leggen. Daarnaast moest ze hem ook de tijd gunnen om in slaap te kunnen vallen. Huilen is ook een manier van indrukken verwerken dus mag je hem best een half uur laten huilen. Ik ben met deze moeder gaan mailen en ik ben het ook gaan uitproberen want ik had echt het gevoel dat dit de oplossing zou zijn. Ook heb ik nog een boek aangeschaft over dit onderwerp.
Na 4 dagen ging er een knop om bij Dylan. Het is toen een paar dagen heel goed gegaan maar daarna kreeg hij een terugval. Deze terugval heeft zeker twee weken geduurd en ik begon weer helemaal wanhopig te worden. Maar opeens was er een dag zonder veel huilen, en toen nog 1, en nog 1. En langzaam aan zakten het aantal voedingen per dag. En de voedingen duurde nu steeds 20 minuten, en dat werd op een gegeven moment zelfs 10 minuten per keer. Hij was opeens zo tevreden. Op het begin kon hij niet langer dan een half uur tussen de voedingen door wakker zijn incl. voeding!!! Ik vond dat heel moeilijk want er bleef geen tijd over om met hem te knuffelen enzo. Voor mijn gevoel lag hij alleen maar in bed. Maar hij gaf steeds weer aan moe te zijn en daar moet je gewoon aan toe geven dan. De tijd dat hij wakker was kon hij zich wel beter concentreren en had ik wel het gevoel dat ik beter contact kon maken met hem. Ik was verbaasd hoeveel een baby eigenlijk kan slapen en vond het heel zielig dat hij die eerste weken zoveel wakker is geweest en zoveel indrukken heeft opgedaan die hij eigenlijk niet goed kon verwerken.
Toen begon ik het borstvoeden ook leuker te vinden, de pijn werd minder. En eindelijk begon ik het ook echt bijzonder te vinden dat ik dit mijn kindje kon bieden.
Toch bleven er iedere dag dingetjes waardoor ik dagelijks heb gedacht van “ik kap ermee”. Maar toch dacht ik dan weer steeds “ach ik kijk het nog wel een dagje aan, eigenlijk viel het gister ook best mee allemaal”.
Toen Dylan twee en een halve maand was had ik het gehad. We zouden naar het CB gaan en ik wilde nog 1 keer praten over de probleempjes die ik toen had met het borstvoeden ( weet nu niet eens meer wat die waren zo vreselijk waren ze blijkbaar niet
). Maar eigenlijk wilde ik gewoon gaan afbouwen.Daar kreeg ik echter het advies om de bv vol te houden tot 6 maanden omdat Dylan eczeem heeft. Er ging een knop in in m’n hoofd toen. Ach, Dylan was toch bijna 3 maanden dus ik zat al bijna op de helft. Ik moest dan wel gaan kolven op m’n werk maar dat zag ik maar als een paar extra pauzes op een dag.
Sindsdien geniet ik met volle teugen van het borstvoeding geven en opeens deed het ook geen pijn meer. Ik ben nu weer bijna twee maanden aan het werk en het kolven gaat ook heel goed. Het is ook helemaal niet zo’n gedoe als dat ik eerst dacht. Al vindt ik het kolven niet veel aan. Dylan drinkt nu 200cc per voeding. Hij krijgt 2 of 3 flesjes als ik aan het werk ben dat verschilt per dag. Ik kolf nu ongeveer 500cc op een dag. Soms moet ik m’n vriezervoorraad aanspreken maar wat ik op donderdag kolf (ben op vrijdag vrij) stop ik weer in de vriezer en kolf dan weer in het weekend voor de maandag. Het lijkt wel een heel gedoe allemaal maar het valt echt reuze mee, eigenlijk denk ik er niet bij na en doe ik het gewoon allemaal. Dylan slaapt ook lekker de nachten door. Dit doet hij sinds hij 3 maanden was daarna is het nog maar 2 keer voorgekomen dat hij ’s nachts wakker werd van een voeding.
Ik vindt het heerlijk nu om bij de voeding van 19.00 uur lekker met Dylan in bed te gaan liggen en hem te voeden. Dat is echt even de ons tijd na m’n werk. Vaak duurt die voeding ook wat langer maar dat maakt me niets uit
. Nog 5 weken en dan gaan we bijvoeden. De bv ga ik dan afbouwen tot ’s ochtends en ’s avonds. Overdag hoef ik dan niet meer te kolven en dat is wel lekker. Ondanks dat ik dan m’n extra pauzes kwijt ben 
. Maar het geeft me ook een beetje een verdrietig gevoel. Het voelt alsof ik hem wat los moet gaan laten en dat valt me zwaarder dan ik eerst had gedacht. Hopelijk gaat lukt het om hem nog twee keer op een dag live te voeden. Dit wil ik dan nog zo lang mogelijk blijven doen, totdat 1 van ons het zat is.
